Οι τραυματισμοί από καύσεις είναι τραγικοί, μπορούν να αποφευχθούν σε μεγάλο βαθμό και συχνά έχουν δια βίου συνέπειες για τον νεαρό ασθενή. Στη Νότιο Αφρική οι τραυματισμοί αυτοί αυξάνονται. Αυτό οφείλεται σε παράγοντες όπως η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, η έλλειψη πόρων, η αστική μετανάστευση και ο επακόλουθος αυξανόμενος αριθμός αυτοσχέδιων οικισμών.
Οι νέες εξελίξεις και οι βελτιώσεις στη φροντίδα των εγκαυμάτων γενικά, οδήγησαν σε αυξημένα ποσοστά επιβίωσης και μείωση του ποσοστού θνησιμότητας. Ωστόσο, οι επιζήσαντες παιδικής καύσου χρειάζονται περισσότερα από την αριστεία στη φροντίδα τραυμάτων, τη χειρουργική επέμβαση και τη νοσηλεία. Απαιτούν ταυτόχρονα σε βάθος αποκατάσταση, που συνίσταται όχι μόνο στην φυσιοθεραπεία και την επαγγελματική φροντίδα, αλλά και στη συναισθηματική υποστήριξη και επανένταξη στην κοινότητα.
Εκτιμάται ότι το 90% των παιδιών που έχουν επιβιώσει από εγκαύματα δεν παρακολουθούνται. Μόλις το παιδί αποχωρήσει από το νοσοκομείο, οι γονείς συχνά δεν αναγνωρίζουν ότι μπορεί να χρειαστεί η συνεχόμενη αποκατάσταση ή η μακροχρόνια χειρουργική ανάπλαση. Για εκείνους δε που λαμβάνουν υπηρεσίες αποκατάστασης, η έμφαση δίνεται κυρίως στη σωματική αποκατάσταση, παρά στη συναισθηματική υποστήριξη και την επανένταξη στην κοινότητα.
Η Νότια Αφρική έχει έντονη έλλειψη κατάλληλα καταρτισμένων επαγγελματιών για την κάλυψη των πολύπλοκων αναγκών αποκατάστασης των επιζώντων από εγκαύματα.
Στο νοσοκομειακό συγκρότημα του Ερυθρού Σταυρού του Κέηπ Τάουν, πάνω από 96% των παιδιών που γίνονται δεκτά προέρχονται από μειονεκτικές κοινότητες. Μια μελέτη σε αυτό το νοσοκομείο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 διαπίστωσε ότι έως και το 70% των σοβαρά καμένων παιδιών είτε επιχείρησε να αυτοκτονήσει είτε αυτοκτόνησε.
Το 2002, οι επαγγελματίες υγείας του νοσοκομείου δημιούργησαν ένα πιλοτικό σχέδιο αποκατάστασης για τα παιδιά που είχαν καεί και τις οικογένειές τους. Η πρώτη φάση της αποκατάστασης αρχίζει το συντομότερο δυνατόν κατά τη διάρκεια της φάσης εισαγωγής. Σε αυτό το στάδιο ξεκινούν η φυσιοθεραπεία, η επαγγελματική θεραπεία και η αντιμετώπιση του πόνου. Συμμετέχει επίσης ένας κοινοτικός υπάλληλος που είναι υπεύθυνος για την υποστήριξη των γονέων κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης φάσης και για τη μακροπρόθεσμη παρακολούθηση των παραμορφωμένων παιδιών κατά την τελική φάση της αποκατάστασης.
Το νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού είναι μοναδικό στη συμπερίληψη θεραπειών αφής – όπως η ρεφλεξολογία και η αρωματοθεραπεία – στη διαχείριση των εγκαυματιών, καθώς και πιο παραδοσιακές θεραπείες όπως η μουσική και η θεραπεία τέχνης. Αυτή η ολιστική προσέγγιση επιχειρεί έτσι να αντιμετωπίσει το στρες και το άγχος, καθώς και τη γενική συναισθηματική ευημερία του παιδιού. Η δεύτερη φάση αφορά περίθαλψη εκτός νοσοκομείου και συνεχίζεται αυτό που ξεκίνησε στην πρώτη φάση. Οι προηγούμενες θεραπείες παρέχονται και πάλι, μαζί με πράγματα όπως η παιδική γιόγκα και το δημιουργικό παιχνίδι. Η χρήση του αφρικανικού τυμπάνου (jembe) έχει βρεθεί ότι είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη στη μουσικοθεραπεία.
Πηγή: Παγκόσμια Έκθεση για την πρόληψη παιδικών τραυματισμών – Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
World Report on Child Injury Prevention – World Health Organization.
Φωτογραφία: WikiCommons
